استفاده از تنباکو در قرن نوزدهم

پس از جداسازی نیکوتین از برگ‌های تنباکو در سال 1828، دنیای پزشکی نسبت به تنباکو به‌عنوان یک درمان عمومی بی‌اعتمادتر شد و اکنون متوجه شد که این گیاه حاوی یک آلکالوئید خطرناک است.

استفاده از نیکوتین به تنهایی آغاز شد و تلاش بیشتری برای اندازه گیری دوز انجام شد.

به عنوان مثال، تهیه نیکوتین سالیسیلات به عنوان یک مرهم 0.1٪ جایگزین تزریق تنباکوی برگ جوشانده شده در آب به عنوان درمانی برای گال شد.

با این حال، حتی دود تنباکو در رکتوم برای شرایط متفاوتی مانند مسمومیت با استریکنین، یبوست همچنان مورد حمایت قرار می گرفت.

کمپانی عیان

توتون ، تنباکو ، تنباکو عمده

فتق خفه‌شده، کزاز، آب‌هراسی و کرم‌ها.9 در مقاله‌ای در سال 1958، سیلوت و همکارانش، مطبوعات پزشکی را برای مطالعات موردی درمان‌های تنباکو که بین سال‌های 1785 و 1860 منتشر شده بود، اسکن کردند و مروری بر نتایج درمان برای طیف وسیعی از شرایط ارائه کردند.

متعاقباً Stewart13 این 128 مورد را تجزیه و تحلیل کرد و به تفکیک زیر رسید: 97 درمان موفقیت آمیز، 4 مورد کشنده، 10 مورد مسمومیت بیمار، 17 پیامد دیگر.

از جمله کسانی که در مورد ادعاهای موفقیت شک داشتند، تاد در سخنرانی لوملیان خود در سال 1849 بود.

او اعلام کرد که «تنباکو» بدون شک حالت قطبی بند ناف را کاهش می دهد، اما در عین حال حالتی از افسردگی ترسناک ایجاد می کند.

این نیز یک درمان ناامن و قابل کنترل نیست.

من شاهد مرگ بیش از یک بیمار بوده‌ام که تحت این درمان از کزاز درمان شده‌اند.»

در طول قرن نوزدهم، روش‌های جدید تجویز درمان‌های تنباکو شامل تنتور هوا، ضماد و تکه‌های اسنفی بود.

کمپانی عیان

توتون ، تنباکو ، تنباکو عمده

وبسایت شخصی حسنعلی...